Portret: horecaduizendpoot Ed Hoogendijk

Hij is in de wieg gelegd om mensen blij te maken. De altijd energieke en positieve horecaduizendpoot Ed Hoogendijk is ondernemer, tv-kok, organisator, echtgenoot en vader. “Ik laad me op met stilte en dingen organiseren die me na aan het hart liggen.”

Tekst Britt van Os  

Horeca gaat verder dan het runnen van een eigen zaak, vindt ondernemer Ed Hoogendijk. Hij is altijd op zoek naar mooie samenwerkingen en betekent veel voor de historische stad Delft. Dat laatste blijkt wel als we op een zonnige middag op het terras bij de gracht zitten van zijn restaurant Boudoir Le Mariage. Om de haverklap zwaaien voorbijgangers naar hem. Hoogendijk is dan ook een echt mensenmens. “De één leest, wandelt of fietst. Ik houd van mensen. In iedereen zit wel een bijzonder verhaal en daar word ik oprecht gelukkig van.” Zijn vrouw Miranda vult aan: “Ook is hij altijd positief, daardoor zijn mensen graag in zijn buurt”.

Samen met haar begon Hoogendijk in 1995 Bistro de Pijpenla in Delft, en in 2006 in het aangrenzende pand Le Mariage en The Bounge. Daarnaast zette hij zich in voor verschillende projecten, zoals Uit Eten met Ina (maatschappelijk concept voor alleengaanden), Delft Serveert en Ontdek Culinair Nederland. In 2006 was hij bovendien uitgeroepen tot Meest Markante Horecaondernemer van Zuid-Holland-Noord van Koninklijke Horeca Nederland (KHN).

Wereld die instort 
Alles ging en draaide als een tierelier, vertelt Hoogendijk nu trots. “Totdat …” Zijn vrouw maakt de zin af: “Totdat een grote brand onze zaken verwoestte”. “Mijn wereld stond op z’n kop”, vervolgt hij. “Miranda en ik waren 21 en 26 jaar toen we begonnen met alles, we hadden echt iets opgebouwd. Ons Pijpenlaatje, waar we ook boven woonden, was het hart van ons bestaan. Onze eerste dochter was er geboren, ze had er leren lopen, er hingen veel privéfoto’s en we waren er getrouwd. Op de dag van de brand kwam ik bij ons Pijpenlaatje aan en stortte ik volledig in. Ik wist niet wat me overkwam. Miranda was op dat moment de sterkste van ons tweeën. Ik ging m’n bed in, dook onder de dekens en wilde er nooit meer onder vandaan komen.” Maar dat was uiteraard geen optie, besefte hij. “We moesten door. De maanden die volgden waren een hele goede leerschool voor me. We waren afhankelijk van anderen en dat was erg moeilijk. Ik wilde verder in hoog tempo, maar dat ging niet. Voor het eerst had ik zelf de touwtjes niet in handen. Ik moest alles loslaten en geduld hebben.”

Ineens gaat Hoogendijks telefoon: de burgemeester. Hij excuseert zich. “Sorry, deze moet ik even nemen.” Of hij vanavond voor 7 personen een diner kan klaarmaken en brengen. “Uiteraard. Wat stokbrood, verse asperges. Gaan we regelen, tot vanavond!” Hij hangt op. “Ik weet nog goed dat zij de eerste was die hier ’s ochtends vroeg na de brand op de stoep stond. Hartverwarmend.”

Elkaar helpen 
Sowieso kwam er in die tijd gelukkig hulp uit allerlei hoeken; hierdoor kon het duo zich herpakken. Hoogendijk staat op, loopt naar de keuken en komt terug met een handgeschilderd steentje. Je bent een kei, staat erop. Een cadeautje van een van de dames van Uit Eten met Ina. “We proberen altijd heel dienstbaar te zijn voor anderen en na die brand kregen we dat van erg veel mensen terug. Het is onbeschrijfelijk wat voor gevoel dat gaf.”

Maar het zit dus ook in Hoogendijks bloed om aan anderen te denken, zelfs direct na zo’n vreselijke gebeurtenis. Zo organiseerde hij als toenmalig voorzitter van KHN afdeling Delft een informatieavond rondom brand. “Ik ben sowieso zuinig op de horeca in Delft. Het aanbod is heel divers en iedereen doet lekker z’n ding; hier zie je niet 100 dezelfde zaken. En omdat ik niemand kapot wil zien gaan aan zo’n brand, voelde ik me verplicht om zo’n avond te organiseren. We werken tenslotte allemaal samen. Bij een brand krijg je te maken met verzekeringswerk en allerlei ingewikkelde clausules. Vaak weet je als ondernemer niet hoe het allemaal werkt.”

Positieve energie
Inmiddels is Hoogendijk druk met zijn nieuwe restaurant Boudoir Le Mariage, een combinatie tussen Bistro de Pijpenla en Le Mariage. De Franse keuken staat er centraal. Trots kijkt Hoogendijk zijn zaak in, waar hij zich inmiddels helemaal thuis voelt. In de weekenden wonen ze boven de zaak, op de andere dagen in alle rust in België. “Miranda en ik zijn echte stadsmensen, maar hebben ook behoefte aan stilte om volledig te kunnen opladen. Ik weet van mezelf dat ik het anders niet trek. Nu is er sprake van een mooie balans die mij de kracht geeft de dingen te doen die ik doe.” Hoogendijk houdt namelijk wel veel ballen in de lucht. Hoe doet hij dat? “Er zitten 168 uur in de week. Daar moet je er ongeveer 30 van slapen en dan blijven er nog een kleine 140 over. Hier werk je er ongeveer 60 van en dan heb je nog vele uren meer over om leuke dingen te doen. Ik organiseer bijvoorbeeld dingen die me na aan het hart liggen, zoals Uit Eten met Ina of culinaire initiatieven in de stad. Laatst kookte ik bijvoorbeeld nog voor een stel hier bovenin de kerk van Delft. Geweldig. Dat geeft onwijs veel energie.”

Ook besteedt hij heel bewust tijd aan zijn gezin, vult zijn vrouw aan: “Er zijn mensen die thuiskomen en dan alsnog met werk of andere dingen bezig zijn. Maar als Ed thuis is, is hij heel bewust aanwezig en neemt hij echt de tijd voor ons.” Hij schetst er een beeld bij: “’s Ochtends vroeg is altijd mijn momentje met de meiden. Als we aan het ontbijt zitten en mijn dochter vraagt: ‘Pap, heb je nog 5 minuutjes?’, doet me dat veel. Het gaat soms om zulke kleine dingen, maar het gevoel dat je ervan krijgt is fantastisch.”

Klein geluk 
De komende jaren wil Hoogendijk ‘nog zoveel doen’. Hij wil zich uiteraard volop blijven inzetten voor zijn vak, onder andere met het tv-programma Nederland Proeft en met culinaire initiatieven voor de stad, maar wil bovenal ook andere mensen gelukkig maken. “Laatst maakten we voor Ontdek Culinair Nederland een item over iemand van 40. Achteraf bleek hij stervende en werd de aflevering uiteindelijk niet gebruikt omdat die te heftig was. In december belde zijn vrouw me op, of we het item nog hadden. Toen ben ik op kerstavond naar ze toegegaan en hebben we aan zijn bed samen naar die aflevering gekeken. Hij kon niks meer, maar z’n ogen straalden. Een paar dagen later overleed hij. Sommige dingen die je meemaakt in je leven zijn zo oprecht en bijzonder. En dan kan het ook gaan om iets kleiners. Zo gaf ik laatst een verkoopmedewerker van een winkel in de buurt onze carpaccio nadat ze terug was van haar zwangerschap. Dat vond ze geweldig. Een klein gebaar, maar juist door dat soort momenten besef ik dat er nog zoveel mooie dingen te doen zijn en ik nog lang niet moet stoppen ermee. Hier draait het leven om.”