De afgelopen weken heb ik 3 keer schouder aan schouder met vrienden bij een uitvaart gestaan. Die vriendschappen ontstonden op de tribune bij Ajax. Van bouwvakker tot financial controller, van nachtzuster tot sociaalpedagogisch werker. Voetbal is ook zoveel meer dan dat alleen. Op de tribune deel je het leven met elkaar: liefde, geluk, werk, verdriet, ziekte, dood. Dat maakt Ajax tot de minst belangrijke hoofdzaak in het leven; niet de belangrijkste bijzaak.
Door: Ricardo Eshuis
Mensen zeggen vaak dat het overlijden van iemand alles in perspectief plaatst, dat het relativeert. Daar ben ik het fundamenteel mee oneens. Als je je gewoon vasthoudt aan een simpel uitgangspunt, namelijk niet zeiken, blijf je alles goed zien. Als je niet zeikt, heb je een hoofd vol ideeën waar je wat mee kunt. Hoe lekker is het dan dat anderen niet op jou zeiken als je met een idee aan de slag gaat.
Wat hebben we toch een hoop mensen die kunnen zeiken. Azijnzeikers, als ik even mag zeiken. Het personeelstekort in onze branche is al lang niet meer uniek als je kijkt naar sectoren als de bouw en zorg. Daar zijn initiatieven ontwikkeld om meer mensen te laten kiezen voor het vak, vaak met overheidssteun. Terecht, want een onbemand ziekenhuis is veel erger dan een biefstuk die niet de perfecte cuisson heeft. Maar als er dan initiatieven zijn om met een stoomcursus mensen op te leiden tot basiskok: zeik dan niet direct. Zolang de meetlat (het examen) van iedere opleiding dezelfde is, maakt het niet uit langs welke route je bij het eindpunt komt. Waar je met elkaar wel kritisch op moet zijn, is de inhoud van de opleiding en de begeleiding op de werkvloer.
Als we het personeelstekort willen oplossen, moeten we andere wegen bewandelen dan alleen die van het mbo. De vraag is immers veel groter dan het aanbod. Er zijn veel van die nieuwe initiatieven: het Ron Blaauw College, een stoomcursus van het UWV/SVO in Emmen, het Alliance College, trajecten van zij-instromers die vanuit een andere branche de horeca in willen gaan. Zoveel verschillende groepen kunnen hiermee hun eigen opleidingstraject volgen. Vanuit SVH voeren we regie op inhoud en borging van een programma zodat iedereen langs dezelfde meetlat wordt gelegd.
Geef het dus een kans mensen! Als we met elkaar niks nieuws proberen, blijven we houden wat we hebben: een tekort. Ondersteun die nieuwe initiatieven, mits goed doordacht natuurlijk. Geef ze een kans en roep niet alleen vanaf de zijlijn dat het allemaal toch niet werkt. Geen enkele weg is fout totdat in de praktijk blijkt dat het niet werkt. Daar wilde ik even over zeiken.
We zullen het toch echt met elkaar moeten doen: schouder aan schouder. In die zin ben ik erg geraakt door een gedicht dat werd voorgedragen tijdens de uitvaart van de moeder van een vriend: “Neem mee de wijze woorden. Zeg vol trots waar zij voor stond. En herinner met een glimlach. In de harten leeft zij voort. Wijsheid is haar erfenis. Verbondenheid haar laatste woord.”
.jpg)
