Hoe houdt Hotel Wesseling al 363 jaar stand in de horeca?

Hoe was het om op te groeien in het familiebedrijf?

“Dertig jaar geleden namen mijn ouders het bedrijf over. We woonden in Dwingeloo, en het hotel maakte deel uit van ons dagelijks leven. Als kind at ik hier, werkte ik hier en wilde ik altijd meehelpen. Ik wilde de langste dagen maken en vond het geweldig om dingen te regelen. Ook later, toen ik ergens anders woonde of werkte, hielp ik mee zodra ik thuis was.”

“Mijn zusjes werkten hier ook – mijn jongste zusje nog steeds. Ze studeert, maar vindt het leuk om bij te springen. Mijn middelste zusje had er wat minder mee. Mijn ouders zeiden wel eens: als iemand het ooit gaat doen, dan zal het Fleur zijn.”

Speelde die gedachte ook bij jou?

“Dat ik hier nu zit als eigenaresse, was allerminst vanzelfsprekend. Toen ik zeventien was, vertrok ik naar Leeuwarden voor de hotelschool. Daarna studeerde ik verder in Zuid-Afrika en Brugge, en gaf ik skiles in Oostenrijk. Daar ontmoette ik Koen, ook afgestudeerd aan de hotelschool. We werkten in Amsterdam, bij het Okura Hotel. Het familiebedrijf overnemen was totaal niet het plan.”

“Mijn ouders hebben ook nooit druk uitgeoefend. Ze hebben eens voorzichtig gevraagd dat als ze het zouden willen verkopen, of ze dat dan met ons moesten bespreken. Ik zei: overleg het vooral even, wie weet. Maar ik was duidelijk: ik wilde het in ieder geval niet alleen doen en zeker geen partner kiezen om het bedrijf voort te zetten. Het moest geen plicht worden.”

*De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Wanneer stelden je ouders de vraag echt serieus?

“Het werd pas concreet toen Koen en ik op Curaçao werkten. We waren benaderd via een horeca-adviseur om daar het F&B-gedeelte van een hotel te runnen. Een prachtig avontuur waarvoor we echt zijn geëmigreerd. Na een paar maanden begon het idee van een familieovername te kriebelen. Tijdens een vakantie van mijn ouders op het eiland zeiden we dat we eerst hier een jaar zouden blijven en het dan wel zouden zien.”

“Mijn ouders zagen ons samenwerken en gingen nadenken: wat als Fleur en Koen het écht willen overnemen? Ze waren toen 53 en wilden het niet pas overdragen als het te laat was. In oktober 2022 keerden wij terug naar Nederland. Toen startte het overnametraject onder begeleiding van een coach.”

*De tekst gaat onder de afbeeldingen verder.

Hoe ging dat?

“We begonnen met honderd dagen meelopen. Geen mening, niks vinden, alleen observeren en meedraaien op alle afdelingen. Die afspraak was zó goed. We kregen ruimte om het bedrijf opnieuw te leren kennen, zonder verwachtingen.”

“Daarna volgden gesprekken met de coach – steeds met z’n vijven: mijn ouders, Koen en ik, en de coach. In het begin spraken we helemaal niet over cijfers, de overnamesom of structuren. Het ging om vertrouwen, relaties en de vraag of wij dit samen wílden. We hebben DISC-profielen gedaan, gepraat over communicatie en valkuilen. De coach was altijd bereikbaar, ook als we hem na een discussie belden. Pas na anderhalf jaar begonnen we over cijfers te praten. Tegen die tijd stond het fundament: we hadden het vertrouwen opgebouwd dat we dit konden én wilden doen.”

Wat waren uitdagingen in dat proces?

“De grootste uitdaging was: kunnen mijn ouders afstand nemen? Kunnen wij hun plek innemen, en kunnen we dat op een manier doen waarbij de familieband hecht blijft? Dat is spannend. Dit bedrijf is het levenswerk van mijn ouders. Ze hebben er dertig jaar ziel en zaligheid in gestopt.

Dit proces ging gelukkig goed. Ze hebben zich heel geleidelijk teruggetrokken en zijn nu operationeel niet meer betrokken. Ze komen weleens op de koffie of geven een tip als ze iets opvalt, maar alles gaat via ons. Ze bemoeien zich niet met het team. Ze hebben ons echt de ruimte gegeven en daar zijn we heel dankbaar voor.”

*De tekst gaat onder de afbeelding verder.

Hoe zit het met tradities in stand houden?

“Eigenlijk hebben we twee bedrijven overgenomen: een grand café met terras, familiekamers en feestzaal, én een hotel-restaurant met 23 kamers. Nog niet lang geleden is alles gerenoveerd, en het team staat als een huis. We hebben geen personeelstekort – er is zelfs niemand weggegaan sinds wij begonnen. Dat zegt veel.”

“Het concept werkt, dus we hebben niks radicaal veranderd. Maar we vernieuwen wel: nieuwe systemen, frisse ideeën, eigentijdse gerechten. Toch blijft de basis hetzelfde: gastvrijheid en kwaliteit. We willen niet groter of méér, maar beter."

“Wat echt bij ons hoort, is de persoonlijke benadering. Dat is een kernwaarde. Aandacht voor elkaar is iets wat we uitdragen in ons team én naar gasten. Gasten die mij als baby op schoot hadden, komen nog steeds. Nu ik zwanger ben, vinden ze dat al helemaal geweldig. Die historie, die band, dat persoonlijke, dat is wat dit bedrijf zo bijzonder maakt.”

Wie doet wat binnen het bedrijf?

“Koen is verantwoordelijk voor de keukens, techniek, grote partijen en evenementen – inclusief onze foodtruck, waarmee we bijvoorbeeld drie dagen op TT Assen staan. Ik focus me meer op de receptie, het ontbijt, HR, marketing, planning en administratie. We vullen elkaar goed aan, al was het in het begin zoeken wie wat zou doen.”

“Ik vond partijen heel leuk, dus toen mijn vader zei dat Koen dat beter kon doen, dacht ik eerst: waarom? Maar nu zie ik: iedereen heeft zijn kracht. En we hebben echt een goede balans gevonden.”

*De tekst gaat onder de afbeelding verder.