Marleen Brouwer van Noor* in Groningen: 'Ik moest me dubbel bewijzen'

Winnen

“Altijd vol in de schijnwerpers, dat lijkt me niks, maar dat ik nu weer zes weken op tv te zien was, samen met Dennis Huwaë (Daalder*, Daalder Atelier), in de serie Restaurant van de Toekomst op NPO 3, vind ik echt gewéldig. Voor kookwedstrijden kun je me sowieso wakker maken. De stress is afschuwelijk, maar de ervaring fantastisch en het applaus een boost voor je zelfvertrouwen. Ik wil altijd winnen, kan niet goed tegen mijn verlies. De ambitie is groot.

Die eerste Michelinster was mooi, de hoogste nieuwkomer in de Gault Millau-gids en de hoogste stijger zijn in de Lekker 100 ook. Het gevoel van ‘bij de top horen’ is zó fijn. Ik geniet er erg van. Het is als topsport; meedoen aan de Olympische Spelen is supergaaf, maar je wilt persoonlijke records verbreken, het hoogst haalbare bereiken. Je komt voor het goud.”

*Tekst gaat verder onder de foto

Sport

"Tot mijn 25ste volleybalde ik op hoog niveau. Nu speel ik nog graag een partijtje padel of golf. Fanatiek sporten deed ik al van jongs af aan. Het was mijn lust en leven. Een vervolgopleiding kiezen na mijn middelbare school was dan ook een eitje. Kok? Welnee, de politieschool of de landmacht. Als klein meisje wilde ik graag dokter worden in het ziekenhuis, maar ja, al die leervakken ... "

"Ik ben meer een doe-mens. Toen kreeg mijn vader werk in Beilen in Drenthe en we verhuisden. Weg uit Utrecht. Weg van al mijn vriendinnen. Het voelde alsof we naar de andere kant van de wereld trokken. En tot overmaat van ramp gebeurde dit in mijn examenjaar. Dat ik toch mijn diploma wist te halen, was best bijzonder.”

*Tekst gaat verder onder de foto

Landmacht

“De politieschool was te ver weg, dus dat werd ‘m niet. De opleiding tot beveiliger aan het ROC Friesche Poort in Leeuwarden was een goed alternatief. Daarna volgde de landmacht. Dat was sporten, sporten en sporten. Ik ben een enorme stuiterbal dus dit vond ik geweldig, wat een tijd! Ik was er samen met acht meiden en een van hen is nog steeds mijn BFF. Samenwerken, discipline, structuur; ik leerde er ontzettend veel. De manier waarop, is een ander verhaal ... Tijdens het sporten scheurde ik mijn kniebanden. Pijn! Niet normaal. Maar de wachtmeester had er geen oog voor. De blessure was ernstig, maar het was doorgaan of stoppen. Helaas werd het dat laatste.”

Topchef

“Samen met mijn moeder keek ik heel graag naar het tv-programma Topchef met Robert Kranenborg en Julius Jaspers. Best gek eigenlijk, want we aten meestal heel gewoon: aardappelen, groenten, vlees en af en toe spaghetti. Lekker, maar niks bijzonders. Het zette me aan het denken. Ook kwamen herinneringen aan mijn horecabijbaantje weer boven. Ik schreef me in voor de koksopleiding op het Drenthe College in Assen. Als twintigjarige belandde ik als enige meisje tussen pubers van zestien."

"Ik voelde me als een vis in het water. Dit was wat ik wilde! Het was hard werken en de stages vielen niet altijd mee. Er waren docenten en chefs die niet geloofden in een vrouw in de keuken. Nu zou ik ze lik op stuk geven, maar een grote mond opzetten, nee, dat durfde ik toen niet. Ik moest me dubbel bewijzen, me als one of the guys gedragen en ondertussen vooral in mezelf blijven geloven. Eerlijk: het was mega zwaar. Mijn leermeester bij restaurant Wesseling in Dwingelo, Harry Bult, hield me echter voor: als je iets echt graag wil, moet je doorzetten. Je door niets of niemand laten neerhalen, ook niet door bullebakken. En dat werkte. Nog steeds.”

Lees meer in het artikel: 'Marleen Brouwer van Noor* in Groningen: waar blijven vrouwerlijke topchefs?'

*Tekst gaat verder onder de foto

Idool

“Sterrenchef Jonnie Boer is mijn idool. Ik mocht ooit bij hem als leerling aan de slag en dat was fántástisch! Een jaar in zijn keuken leverde me zoveel op aan kennis én zelfvertrouwen. Jonnie en ook zijn vrouw Thérèse stimuleerden me enorm. Zo kon het dus ook ... Het zijn topondernemers. Alles wat ze doen, verandert in goud. Ze zijn oprecht mijn grote voorbeeld. Ik eet graag bij ze en kan ook altijd met vragen terecht. Dat zij naar Groningen wilden komen om ons restaurant te openen ... ik glom van trots.”

Moeder

“Jeroen (echtgenoot en mede-eigenaar van Noor*, red.) leerde ik kennen op de koksopleiding. We bleken al snel goed te matchen. We werkten samen in diverse restaurants en hadden samen hotel-restaurant De Loohoeve. Vijf jaar geleden kregen we Mees, echt een mama’s-kindje. Dat vind ik leuk, want ik ben best streng. Veel strenger dan Jeroen.

Zo straight als ik in de keuken ben, ben ik thuis ook. Nee is nee. Mees’ komst zorgt voor meer structuur in alles. We stemmen onze agenda’s op zijn schooluren af en onze vrije zondag is zijn dag. Dan doen we leuke dingen samen en genieten we van elkaar. Het is echt bullshit, de onmogelijke combi van chef-kok en een gezin. Toch blijft het bij één kind. Meer dagen thuis lukt niet en wil ik niet. Daarvoor is mijn drive te sterk en vind ik het ondernemerschap te leuk.”

Jong talent

Call of Duty

“Altijd samen, ja, ook dat botst regelmatig. Ik sta altijd aan en heb het hart op m’n tong, dus als Jeroen me een nieuw gerecht laat proeven kan ik soms ongenuanceerd uit de hoek komen. En ga ik uit mijn dak als hij een nieuw dessert niet altijd direct kan waarderen. Zonder wrijving geen glans, zullen we maar zeggen. Als ik moet presteren, bouwt de druk zich op. Vorig jaar bereikte ik weer zo’n kookpunt. We waren heel druk met de openingsvoorbereidingen voor Noor, toen ik ontdekte dat ook ik het diploma Sociale Hygiëne moest hebben. Ik werd ter plekke niet goed, sliep niet meer, zat echt op het randje. Na heel veel leren – theorie hè -, kwam het verlossende bericht: een zes, dus in the pocket!

Je raadt wie het al die tijd moest ontgelden ... Maar we zijn net goudvissen, na een dag is alles weer vergeten en delen we ’s avonds de liefde voor Call of Duty op de Playstation haha. Jeroen logt boven op zolder in, ik op de bank. Headset op, vrienden inschakelen en de strijd aan. Met maar één doel: winnen!”