Opa begon in 1971, kleinzoon leidt nu De Walvisvaarder op Terschelling

Pension met 15 kamers

Bakker Roel Trip verliet in 1970 zijn bakkerij in Ermelo om samen met zijn vrouw Wil een nieuw bestaan op te bouwen op het eiland Terschelling. Hij kocht er een oude boerderij en verbouwde het pand eigenhandig tot pension met vijftien kamers en gedeelde badkamers. Het gezin trok zelf in het woongedeelte. In 1971 opende pension De Walvisvaarder. Roel Trip was gastheer in hart en nieren, zorgde met zijn accordeon-spel voor een gezellige sfeer in De Walvisvaarder en trok met zijn warme persoonlijkheid veel gasten.

Grondig verbouwen of verkopen?

In 2002 namen dochter Ilma en schoonzoon Dick Visser het pension over. Het eilandtoerisme kwam tot bloei en zij zagen de wensen van hun gasten veranderen. Om daar op in te kunnen spelen en van het pension een volwaardig hotel te maken, waren forse investeringen nodig. Vijf jaar geleden betrokken ze hun kinderen bij de keuze: het hotel grondig verbouwen om het toekomstbestendig te maken of verkopen?

Eerst praten

De overdracht van vader op zoon is heel geleidelijk gegaan. “We begonnen niet met de cijfers, maar met uitgebreide gesprekken. Het zorgvuldig in kaart brengen van elkaars verwachtingen, dát vonden we heel belangrijk en daar hebben we ook ruim de tijd voor genomen. Wat voelt goed? Waar kan iedereen zich in vinden? Een professional heeft ons daarbij begeleid. Daarna zijn we pas met de zakelijke kant verder gegaan en zijn de overname en alle afspraken officieel vastgelegd. Door dat zo te doen creëerden we rust en draagvlak – ook bij mijn broer en zus, die zelf niet in het bedrijf werken.”

Van Zweden naar Terschelling

Zijn vader opvolgen in het familiebedrijf betekende ook dat Bram Visser moest verhuizen. Van Stockholm in Zweden, waar hij werkte en met zijn gezin woonde, terug naar Terschelling. “Na mijn opleiding aan de Hogere Hotelschool heb ik ongeveer tien jaar gewerkt bij Marriott International (voorheen Starwood Hotels & Resorts) in verschillende hotels, waaronder Sheraton Amsterdam Airport, Sheraton Stockholm, W Amsterdam en Aloft Brussels. Daarna nog twee jaar als facility manager op het hoofdkantoor van Spotify in Stockholm."

"Ik woonde afwisselend in Amsterdam, België en Zweden. Die ervaring had ik voor geen goud willen missen. Het was een geweldige tijd. Toen mijn vriendin en ik kinderen kregen, werd het verlangen naar familie en de rust van het eiland sterker. Terschelling is een heerlijk eiland en een heel fijne plek om op te groeien. Ik heb hier een geweldige jeugd gehad en dat gun ik mijn kinderen ook. De beslissing om terug te keren was opeens logisch.”

70 kamers en een à la carte-restaurant

Vorig jaar zomer werd hij officieel de nieuwe eigenaar van De Walvisvaarder. “Ik ben betrokken geweest bij de verbouwing van het hotel en hoef nu niet direct grote investeringen te doen. We hebben het tot volwaardig hotel verbouwd met 70 moderne kamers met eigen badkamers en een à la carte-restaurant met 120 zitplaatsen. Voorheen serveerden we alleen ontbijt en een dagmenu voor de hotelgasten. Nu ontvangen we ook de eilanders zelf en toeristen die elders overnachten”, aldus Visser.

“Wel heb ik back office een professionaliseringsslag doorgevoerd”, gaat hij verder. “Het onlineboekings- en betalingssysteem heeft een upgrade gekregen, zodat het voor gasten nog gemakkelijker is geworden om te reserveren.”

Leiderschap

Het team van De Walvisvaarder moest wel even wennen aan de nieuwe situatie. “En dat is ook heel logisch”, vindt Visser. “Veel van onze medewerkers werken hier al jaren en komen ook van het eiland. Zij hebben mij hier zien opgroeien en nu ben ik hun werkgever.” Toch is de overgang naar zijn leiderschap soepel verlopen, zegt hij. “Daar heeft mijn vader aan meegewerkt. Hij heeft al vrij snel stappen opzij gedaan om mij echt de ruimte te geven, mijn eigen keuzes laten maken. Hij is nog steeds betrokken bij het bedrijf, maar meer in een adviserende rol. Hij doet nu vooral die dingen waar hij energie van krijgt. Dat gun ik hem.”

Ondernemen op een eiland

Het hotel zit stevig in het zadel en is klaar voor de toekomst. Toch ziet Visser wel wat beren op de weg. “Ondernemen op een eiland kent de nodige uitdagingen, alleen al op logistiek vlak. Alles moet met de boot worden aangevoerd, van producten tot personeel. In het seizoen vullen we het vaste team aan met personeel dat van de vaste wal moet komen. We bieden weliswaar een goed salaris en personeelswoningen, maar ook hier merken we de gevolgen van de personeelskrapte in de sector.”

Zorgen om btw-verhoging

Echt grote zorgen maakt Bram Visser zich, net als alle hoteliers op het eiland én in het land, over de aangekondigde verhoging van het btw-tarief op logies: van 9% naar 21%. “Voor een bedrijf als het onze, op een eiland, komt dat dubbel zo hard aan”, legt hij uit.

“De reis naar Terschelling is al een flinke uitgave voor veel gasten. Als het verblijf veel duurder gaat worden doordat wij die btw-verhoging moeten doorberekenen, haken sommigen wellicht af. Of kiezen voor onze grootste concurrent: het buitenland. En dat zal het eilandtoerisme in gevaar brengen.” Visser spreekt regelmatig met collega-hoteliers op het eiland over mogelijke strategieën. “Zeker, we zijn elkaars concurrenten, maar op dit gebied is er ook saamhorigheid. Iedereen wil de gastvrijheid toegankelijk houden, maar het wordt ons niet gemakkelijk gemaakt.”

Gastheerschap

Visser wil zich vooral inzetten om de sfeer en kwaliteit van De Walvisvaarder te behouden. “Naast het bedrijf financieel gezond houden natuurlijk”, lacht hij. “Sinds de verbouwing trekken we jaarrond ook meer zakelijke gasten en een jongere doelgroep. Maar onze vaste gasten blijven belangrijk. Zij komen hier vaak al generatieslang. Hen moeten we blijven koesteren."

"Het zijn de gasten die al bij mijn opa en oma in het pension kwamen. Na het overlijden van mijn opa begin dit jaar waren er veel gasten die hun warme herinneringen aan hem met ons deelden. Dat gastheerschap van mijn opa is wat ik heel graag wil blijven uitdragen. Die persoonlijke sfeer, de warmte, het gevoel van thuiskomen dat gasten van De Walvisvaarder zo waarderen, dat is onze kracht.”